1,2… Mən isə irrasional

Mən irrasionalam.
Bizə riyazi ədədlərin sonsuz olduğunu dedilər.1000000000000000000000…… və beləliklə davam edib, ucu-bucağı görsənməyən rəqəmlər.Bunu qəbul etdim.Saydığımız zaman 1-dən sonra 2 gəlir dedilər.Bunu da qəbul etdim.Başqa əlacım da yoxdur.Desəm ki, mən 1-dən sonra 2-nin gəldiyini qəbul etmirəm, adama deyərlər havalanmısan? İndi isə düşünürəm, bəs 1 dən sonra vergül atıb, yanına düzdüyümüz sonsuz sayda rəqəmlər hara getdi? Bax məsələ də burasındadır.Bu da riyaziyyatın səhvidir.Əyər bu səhvdirsə, deməli riyazi məntiq üzərinə qurulan hər şeyin nə bir məntiqi, nə də tamlığı var.Əslində başa düşürəm bu o deməkdir ki, irrasional ədədlər tama yaxınlaşır, amma heç vaxt tam, rasional ola bilmir.Yəni 1,999……9 rəqəmini bizə 2 deyib, qəbul etdirməyə çalışan bir dünyanın evladlarıyıq hamımız.Həyat da, bizlər də, arzularımız da irrasionaldir.Bilinməyən sonsuzluğa doğru gedirik,nə başlanğıc nöqtəmiz bilinir,nə də sonumuz.
Nə isə yenə də hamı kimi sayıram 1,2… Axı cəmiyyətə ayaq uydurmaq lazımdır.

“O” yazara vurğunam

Ümumilikdə normal olmadığımı düşünərək, özümü məşhurlaşdırıram. Anormallığım o yaşlarda hərkəsin istədiği şeylərdən fərqli xəyallar qurmaqla sərhədlənmirdi.. Həmin vaxtlar yeni bir şeyləri arzulaya bilirdim. Getməyi, qara geyinməyi, bir kamerayla izlənirmiş kimi yaşamağı, gözəl qadınlarla yatmağı, dünyanı kəşv etməyi, həyatın başlama vuruşunu edəni kəşf etməyi və yaşıdlarımın çox azının qura biləcəyi bənzər qavramları xəyal edirdim. Hər zaman tənha oldum. Tənhalığı özümü inkişaf etdirməyin tək yolu olaraq gördüm. Ama ətrafımda olub keçənlərə biganə qalmaq ve yanımdan axib gedən həyat nəhriylə üzümü yumamaq da mənə axmaqca gəlirdi.. Bu səbəbdən evdə cox az vaxt keçirməyə və küçələrdə yaşamağa başladım. Fahişələri kəşf etdim. Silahdan istifadə etməyi öğrendim. Poker oynamağa davam etdim. Kitab oxumağı buraxdım. İnsanlardan istediğim ölçülərdə, maraqlandığım sahələrdə faydalanırdım Hər şey mənim iradəm altındaydı. Heç kimi özümə çox da yaxınlaşdırmırdım. Dünyanı, həyatı olduğu kim qəbul edir, ancaq bütün bunların xaricində də bir gerçəğin olmasının lazımlığı üzərində sabitləşirdim.

Eğer Qurani-Kərimin üstündən onlarca kuşak keçməsəydi, mən yazılanların hamısına inanardım. Ama inanmıram o onlarca kuşağın dürüstlüğüne. O onlarca kuşağın dinlərinə sədaqətinə inanmıram! Çünki insanı tanıyıram. Çünkü özümü tanıyıram.Ürəyi istədiyi üçün duaları dəyişdirəcək hər dindən kuşaqlar tanıyıram. Bu günə kimi insan toxunduğu hər şeyi kirlətmişdir.Dinin özünü bundan qoruması o qədər uzaq ehtimal ki! Heç kim gəlib dini kitabları insanların yaxşılıqlarını mənə başa salmağa çalışmasın. Mən sadəcə möcüzələri qəbul edirəm. Onlara inanmaq, insan zəkasının mənfi tərəfından çıxdığı məlum olan yazılara inanmaqdan daha asandır.
İnsanın tək gerçək azadlığı tənhalığıdır. Tənhalığı acizləşdirənsə bağlılıqlardır. Sevgilər, içki, nikotin, əxlaqi dəğərlər, narkotiklər… Hamısı da insanın ayağına hər an pranga ola bilər..Zövq verən prangalar. Ortaq xüsusiyyətləri, varlıqlarının verdikləri zövqün uzun bir müddət sonra hiss edilməməsi, yoxluqlarının isə dərhal ürəkdə ağrı yaratmasıdır…Hakan Günday

Kitab seçərkən hər zaman türk yazarlardan uzaq gəzirdim.Hətta anamın oxumağım üçün alıb gətirdiyi, çoxlarının ağız dolusu danışdığı Elif Şafakın “Aşk” romanını da bir iki səhifə vərəqlədikdən sonra kənara atmışdım.Sonra da birinə hədiyyə etmişdim 🙂
Yuxarıda qeyd etdiyim yazı isə Hakan Gündayın romanından kiçicik bir hissədir.Kənara qeyd ediləcək cümlələr o qədər çoxdur ki, onun üçün də yazacağım hissəni seçməkdə çətinlik çəkdim.Bəlkə də mən şişirdirəm ama bu yazarı təqdim edecek söz tapa bilirəm.Oxuyun və özünüz qiymətləndirin!

Niyə tez qocalırıq?

Bizim xalqın yeniyetməliyi olmayıb, gödək ömürlü uşaqlığı olub.O da bələkdən dil açana kimi.Bəzən belə tələblər irəli sürülür ki, uşaqlara sərbəstlik vermək, onların qayğısız yaşamaq gülmək, oynamaq, əylənmək, həyatda olduqları müddətcə uşaqlıq dövrünü geridə qoyduqdan sonra maraq dairələrinə uğun olaraq, onlara dəstək vermək mümkün qədər həyatlarına qarışmamaq (deyesən bunu özümdən uydurdum) hüququnu təkcə dilə gətirmək yox, həm də həyata keçirmək lazımdır.Bu tələblərə etiraz etmək qeyri-mümükündür, amma onları bizim şəraitimizdə həyata keçirmək də qeyri-mümkünə yaxındır.Bizim mühitimiz elədir ki, uşaq yeriyər-yeriməz yaşlılar kimi özünü göstərmək məcburiyyətindədir.Həyatın bütün əzablarını dadaraq, ömür səhifələrinə çəkdiyi əzabların ağrılarını həkk ederək, püxtələşmiş, və gözünü canının tapşıracaq əzrailin yoluna dikmiş süst yaşlı bir insanla yeniyetmələri, gəncləri müqayisə edib, o süstlüyü, təcrübəni gənclərdən ummaq zənnimcə axmalıqdır.
Biz musiqi üçün də çox qocayıq musiqi ilə bağlı həyəcanlar bizdən ötrü ağırdır.Onun üçün çoxlarımız aqressiv, ağır musiqiləri başımızdan edrik.
Bizim uşaqlığımız, gəncliymiz aborta bənzəyir.Hələ tam formalaşmamış körpəni dograyaraq abort edib, zibil qutusuna atdıqları kimi gəncliyimizi də elə abort edirlər ki, qalıqlarına heç zibil qutuların da da rast gəlmirik.
Gənclik çox şeylərə yaxşı nəzərlə baxır bəzən həyatın eybəcərlklərini görmək yönləri gənclərin istəklərinin və ehtiraslarının içində itib-batır
Yaşa dolduqca anlamağa başlayırıq bütün itirdiklərimizi vaxtında əlimizə düşən fürsətləri nə üçün geri itələdiyimizi Əslində özümüz üçün yaşamadığımızı.
Qocalanda isə artıq nələrizə düzəltmək üçün nə əvvəlki qüvvəmizə sahib oluruq, nə də zamanı geri qaytarmaq qabiliyyətinə.
Həyatının səhifələrini vərəqlədikcə çox peşmanlıqlar çəkənləri gəncliklərində iki düşüncə tərzi əhatə edir:
1.Hər şey tale, alın yazısı qismət deməklə hər şeyə tüpürüb, taleyin hökmünə baş əymək
2.Həyatımız boyu hər addımımızda bizi izləyən “ƏTRAF MÜHİT”
Bunu isə əminliklə söyləyə bilərəm ki, ətrafı düşündüyümüz insanlarla aramızda bir tük qədər belə səmimiyyət yoxdur!!! Bizim yeganə çıxış yolumuz vaxtında başqa adamların həyatımıza, işimizə qarışmasından əvvəl öz xoşumuzla özümüzü dəyişməkdən ibarət olmalıdır.